Główna obsada: Maria Mozhdah, Adil Hussain
Scenariusz: oryginalny
Muzyka: Lorenz Dangel, Martin Pedersen
Zdjęcia: Nadim Carlsen
Co ludzie powiedzą (Iram Haq, 2017) został niedawno ogłoszony jako norweski kandydat do Oscarów 2018, ale nie tylko dlatego warto się z tą pozycją zapoznać. Iram Haq rzuca zupełnie nowe światło na kulturę pakistańskich emigrantów, opierając scenariusz na swoich osobistych doświadczeniach.
Nisha wychowała się w Norwegii, gdzie jest niejako zmuszona do prowadzenia podwójnego życia – z jednej strony zachowuje się po europejsku, trzyma się z damsko-męskim towarzystwem, ma chłopaka, chodzi na imprezy, z drugiej gra idealną pakistańską córkę, czego też oczekują od niej rodzice. Jak każde podwójne życie, koniec końców wybucha jej ono w rękach.
Choć na naszym własnym podwórku również można by spotkać różnorodne zachowanie na znalezienie w nocy w pokoju córki niezapowiedzianego gościa, raczej mało która byłaby tak radykalna jak to, co spotkało główną bohaterkę.
Po reakcji sąsiadów na dźwięki domowej awantury Nisha ląduje w ośrodku, zajmującym się rozwiązywaniem tego typu konfliktów oferując pomoc oraz wsparcie mediatorek w zażegnaniu powstałych sporów. Pojednanie z rodzicami jednak nie zachodzi. W nocy Nisha dostaje telefon od mamy, która prosi ją, by wróciła do domu, gdzie wspólnie mają rozpracować zaistniałą sytuację. Jednak gdy Nisha wsiada do samochodu, w którym czeka na nią on i jej dorosły brat jeszcze nie wie, że to wszystko było wielkim oszustem. Bardzo szybko znajduje się na pokładzie samolotu, który zabiera ją do kraju przodków. Wraz z ojcem pokonują wiele kilometrów z lotniska do domu jego rodziny, a po kilku godzinach ojciec po prostu wychodzi, zostawiając swoją sprawiająca problemy córkę na łasce siostry, która ma za zadanie naprowadzić ją na właściwą, pakistańską drogę życia. Co zdecydowanie nie jest sprawą prostą dla żadnej ze stron.
Film jest niezwykle poruszającym zapisem dramatu dorastania. W dobitny sposób pokazuje różnice pomiędzy europejską a arabską kulturą – co niezwykle ważne, w sposób bardzo czytelny dla europejskiego widza. To też historia o tym, jak trudno jest żyć na obcej ziemi zgodnie z własnymi przekonaniami i że chorobliwe przywiązanie do tradycji oraz niechęć do asymilacji mogą nieść za sobą bardzo traumatyczne skutki dla młodszego pokolenia, które równocześnie związane jest z konserwatywnym wschodem oraz z bardziej liberalnym zachodem.
To jednak również historia o terrorze, który zaczyna się w domu, a z którym musi się zmagać niewyobrażalna liczba młodych kobiet. A także świecie, w którym miłość może przybrać formę opresji.
Brak komentarzy
Prześlij komentarz