W poniższym zestawieniu chciałam zaprezentować zestawienie filmów o chorobach psychicznych, ale z wyłączeniem depresji, ponieważ jest o niej tyle pozycji, że spokojnie nadają się one na samodzielne zestawienie. Bohaterowie przytoczonych poniżej obrazów czasami zdają sobie sprawę ze swojego stanu, w niektórych przypadkach są nawet hospitalizowani, a w innych nawet nie mają nawet pojęcia, że cokolwiek im dolega. Starałam się skupić głównie na pozycjach mniej znanych, ale kilka oczywistych klasyków również mi się tu zaplątało.
Amnezja i demencja
Angielski pacjent (Anthony Minghella, 1996)
Angielski pacjent pojawia się chyba w większości moich zestawień, co jest dość zaskakujące. Zatem kolejny raz polecam ten piękny film o cierpiącym na amnezję pilocie samolotu.
Memento (Christopher Nolan, 2000)
Bohater stara się rozwiązać zagadkę morderstwa żony, cierpiąc na rzadki przypadek amnezji, dlatego też najważniejsze fakty śledztwa tatuuje sobie na ciele. Klasyczny Nolan.
Motyl Still Alice (Richard Glatzer, Wash Westmoreland, 2014)
Próba pokazania rodziny, starającej poradzić sobie z diagnozą o dziedzicznym Alzheimerze matki, szanowanej pani doktor, która ledwo co przekroczyła pięćdziesiątkę, więc choroba okazuje się tym większym zaskoczeniem i szokiem dla wszystkich bohaterów.
Mulholland Drive (David Lynch, 2001)
Lynch w tym, co wychodzi mu najlepiej: pokręconej historii z pogranicza jawy i snu.
Numer 23 (Joel Schumacher, 2007)
Wielkim zaskoczeniem było dla mnie odkrycie, że Jim Carrey potrafi dobrze zagrać w czymś, co nie jest komedią. A jednak. Bardzo dobrze sprawdził się w tym thrillerem psychologicznym, w którym głównemu bohaterowi wydaje się, że książka pod tytułem Numer 23 została oparta na jego własnym życiu. Problem zaczyna się, gdy zaczyna mieć obsesję na jej punkcie, wywołaną przekonaniem, że przewiduje ona również jego przyszłość.
Pamiętnik (Nick Cassavetes, 2004)
Absolutnie kultowy romans, na podstawie powieści Nicholasa Sparksa. W domu opieki mężczyzna czyta kobiecie chorej na Alzheimera historię miłości dziewczyny z wyższych sfer i biednego chłopaka (Rachel McAdams i Ryan Gosling). I myślę, że nawet gdybym napisała tu zakończenie, to dla nikogo nie byłoby ono spoilerem.
Urzeczona (Alfred Hitchcock, 1945)
Hitchcock zdecydowanie miał smykałkę do portretowania chorób psychicznych. Nic w tym dziwnego, bo to też rewelacyjny temat do thrillerów i suspensu. W tej pozycji akcja rozgrywa się w szpitalu psychiatrycznym, do którego przybywa nowy lekarz (rewelacyjny Gregory Peck), gdzie od razu wpada mu w oko inna psycholog (Ingrid Bergman). Szybko okazuje się, że Peck cierpi na amnezję powiązaną z psychozą i prawdopodobnie nie jest tym, za którego się podaje…
Zanim zasnę (Rowan Joffé, 2014)
Nicole Kidman w roli kobiety cierpiącej na depresję, uzależnionej od opieki męża. Jednak gdy ten wychodzi, kobieta prowadzi sekretny dziennik i spotyka się z psychiatrią, gdzie zwierza się, że opowieści męża zaczynają się rozbiegać z zapiskami w dzienniku.
Autyzm
Forrest Gump (Robert Zemeckis, 1994)
Kolejny film o kultowym, absolutnie zasłużonym, statusie. Wspaniała rola Toma Hanksa, w roli nieporadnego Forresta, mającego niesamowitą zdolność do pakowania się w sam środek najważniejszych wydarzeń w historii USA. I w dodatku wychodzi z tych sytuacji lepiej, niż poradziłby sobie z nimi niejeden w pełni zdrowy człowiek.
Rain Man (Barry Levinson, 1988)
Klasyczna pozycja, której chyba nie trzeba nikomu przestawiać. Kultowe już sceny w kasynie powielane w wielu innych obrazach. Dustin Hoffman w Oscarowej roli.
Strasznie głośno, niesamowicie blisko (Stephen Daldry, 2011)
Wydaje mi się, że ta pozycja trochę odstaje od pozostałych zaproponowanych tutaj pozycji. Po pierwsze dotyczy bohatera dziecięcego, cierpiącego na zespół Aspergera, który w tragedii 11 września traci kochającego ojca. Później w jego rzeczach znajduje klucz i wyrusza na wyprawę, celem odnalezienia, do czego on pasuje. I rzeczywiście jest jak w tytule, za jego pośrednictwem wszystko odczuwamy o wiele silniej.
Zaburzenia afektywne dwubiegunowe
Brud (Jon S. Baird, 2013)
Brud zasługuje na uwagę głównie za sprawą naprawdę świetnej roli Jamesa McAvoy’a, który wreszcie pokazuje, że naprawdę jest Szkotem. Żal, że ta rola właściwie w ogóle nie została doceniona (poza jedyną nagrodą British Independent Film Award).
Pokolenie P (Erik Skjoldbjærg, 2001)
Filmowe spojrzenie na to, że nie ma czegoś takiego jak cudowne lekarstwo. Bardzo popularny kiedyś Prozac, przepisywany niemalże od ręki, być może po części po to, by pozbyć się problematycznego pacjenta, okazuje się wcale nie mniej szkodliwy niż alkohol czy narkotyki.
Zaburzenie dysocjacyjne tożsamości
Psychoza (Alfred Hitchcock, 1960)
Jeśli ktoś jeszcze nie zna Normana Batesa, koniecznie powinien jak najszybciej poznać. Nie bez powodu ma status arcydzieła.
Split (M. Night Shyamalan, 2016)
Mam z panem M. Night Shyamalanem niemały problem, ponieważ obok bardzo dobrego Szóstego zmysłu czy Znaków, potrafi nakręcić też wyjątkowe gnioty. W przypadku Split tendencja jest zdecydowanie wzrostowa, choć w dużej mierze może być to zasługą rewelacyjnej kreacji Jamesa McAvoy’a, który wciela się tutaj w wiele osobowości głównego bohatera. A ma ich aż 23. I każda jest zupełnie inna.
Zespół stresu pourazowego
Jeżeli nadejdzie jutro (Kevin Macdonald, 2013)
Niszowy film, który przemknął bez większego echa, ale zdecydowanie warto się z nim zapoznać. Ciekawa rola Saoirse Ronan, która potrafi zagrać chyba każdy akcent na świecie. Fabuła może momentami naiwna, ale za to dość świeża. No i świetny, mocno ambientowy soundtrack Jona Hopkinsa. Tylko obyście nigdy nie popełnili mojego błędu i nie sięgnęli po pierwowzór. Żałuję do dziś.
Łowca jeleni (Michael Cimino, 1978)
To z kolei kultowa pozycja, jeśli chodzi o kino wojenne z naprawdę doborową obsadą – Robert De Niro, Christopher Walken, John Savage, John Cazale i Meryl Streep. Kolejne spojrzenie na wojnę w Wietnamie i to, jakie destrukcyjny wpływ miała na biorących w niej udział mężczyznach.
Mechanik (Brad Anderson, 2004)
Wycieńczony psychicznie i fizycznie z powodu bezsenności Trevor Reznik, zaczyna mieć problemy z odróżnieniem urojeń od rzeczywistości. Mistrzowska rola Christian Bale’a, który schudł do niej do około 55 kg.
Schizofrenia
Donnie Darko (Richard Kelly, 2001)
Pierwsza poważna rola Jake’a Gyllenhaala. Do tego to film z pogranicza science fiction i jest nawet mowa o pętlach czasowych, za co ogromny plus!
Głosy (Marjane Satrapi, 2014)
Może nie jest to jakiś wybitna pozycja, ale z pewnością obejrzenie go nikomu ni zaszkodzi. Przedstawia zupełnie inne spojrzenie na chorobę psychiczną, oczami schizofrenika, mającego totalnie zaburzone postrzeganie świata. Dużo czarnego humoru. Powinien się spodobać wszystkim fanom gadających zwierząt.
K-PAX (Iain Softley,2001)
K-PAX z łatwością można interpretować na dwa sposoby – utrzymywać, że Prot jest chory psychicznie, albo przyjąć, że rzeczywiście przyleciał z innej planety. W głównej roli Kevin Spacey.
Piękny umysł (Ron Howard, 2001)
Tego klasyka chyba nie trzeba nikomu przedstawiać. 4 zdobyte Oscary, w sumie 8 nominacji. Rewelacyjna Russell Crowe w roli chorego na schizofrenię, genialnego matematyka.
Ptasiek (Alan Parker, 1984)
Film w dużej mierze oparty na retrospekcjach. Wojna w Wietnamie wywołuje u tytułowego Ptaśka schizofrenię – wydaje mu się, że tylko jako ptak może prowadzić normalne życie. Aby do niego dotrzeć, do szpitala zostaje ściągnięty jego przyjaciel z dzieciństwa, który również przeżył piekło wojny.
Sucker Punch (Zack Snyder, 2011)
Film otwiera ciekawe intro, które wprowadza nas w historię. A im bardziej osuwamy się w wyobrażenia głównej bohaterki i im dalej odpływamy od rzeczywistości, tym dziwniej, mocniej i bardziej w stylistyce teledyskowo-gamingowej. Dużo slow motion i bardzo dużo fajnych utworów w nowych aranżacjach. Zdecydowanie warto zapoznać się z alternatywnym zakończeniem, które nie znalazło miejsca w ostatecznej wersji filmu.
Take Shelter (Jeff Nichols, 2011)
Mężczyznę zaczynają nawiedzać go apokaliptyczne wizje przyszłości. Przekonany, że to objawy choroby psychicznej, próbuje szukać pomocy, ale mimo to buduje schron w ogrodzie, który staje się zarzewiem konfliktu z żoną (w tej roli Jessica Chastain) i przyjaciółmi.
Wyspa tajemnic (Martin Scorsese, 2010)
Wyspa tajemnic to jeden z lepszych obrazów, jakie miałam okazję oglądać. Rewelacyjna rola Leonardo DiCaprio, starający się rozwikłać zagadkę zniknięcia jednej z pacjentek szpitala psychiatrycznego. Do tego naprawdę świetnie oddany klimat lat 50.
Inne lub nieokreślone
Lot nad kukułczym gniazdem (Miloš Forman, 1975)
Kultowy film z ikoniczną rolą Jacka Nicholsona, który chcąc się uniknąć więzienia, udaje chorobę psychiczną i trafia do szpitala psychiatrycznego.
Love & Mercy (Bill Pohlad, 2014)
Całkiem ciekawa historia Briana Wilsona – lidera, wokalisty i basisty zespołu The Beach Boys, cierpiącego na zaburzenia schizoafektywne. Tutaj jednak w retrospekcjach z okresu powstawania ich najbardziej kultowej płyty – Pet Sounds – poznajemy go bardziej od strony kompozytora, producenta i aranżatora. Człowieka, który poniekąd zrewolucjonizował branżę muzyczną. Człowieka, który okazał się cierpieć na schizofrenię i miał to nieszczęście, że trafił na bardzo złego psychiatrę.
Pieśń słonia (Charles Binamé, 2014)
Pieśń słonia jest filmem o tyle ciekawym, że choć cała akcja rozgrywa się we wnętrzu szpitala psychiatrycznego i dotyczy tylko jednego pacjenta, właściwie nie dowiadujemy się, jakie zaburzenie jest powodem, dlaczego główny bohater został zamknięty. Psychiatra zawiera umowę z pacjentem, granym przez Xaviera Dolana, że nie będzie czytał jego akt i to pierwszy krok do tego, by pozwolić mu całkowicie zapanować nad sytuacją. Przez większość czasu obserwujemy podczas jego sesji, w których trakcie nowy lekarz stara się wyciągnąć z niego, gdzie zniknął jego poprzednik.
Podziemny krąg (David Fincher, 1999)
Omawiając Podziemny krąg, trzeba bardzo uważać, by przypadkiem nie zdradzić zbyt wiele. Dlatego też został wrzucony pod etykietkę inne, by zbyt wiele nie zdradzić samym dopasowaniem do odpowiedniej kategorii. Udana ekranizacja książki Chucka Palahniuka, dziś osiągnęła już status obrazu kultowego. Świetne role Edwarda Nortona i Brada Pitta, jak również Heleny Bonham Carter. Ten film naprawdę trzeba zobaczyć, żeby wyrobić sobie o nim opinie.
Zagubiona autostrada (David Lynch, 1997)
Iście lynchowskie dzieło z pokręconymi liniami czasowymi, urojeniami i mnóstwem tajemnic.
Zostań (Marc Forster, 2005)
Ewan McGregor znowu jako psychiatra. Do tego w duecie z Ryanem Goslingiem, w roli mężczyzny, który oznajmia, że za trzy dni popełni samobójstwo.
Brak komentarzy
Prześlij komentarz